Wrażenia po premierze Ferdydurke
Dziś, musiałam trzymać w ryzach swoje poczucie weekendowego czasu, żeby pamiętać o spektaklu naszych uczniów. Pochwaliłam się nawet mojej córce – już studentce, naszej absolwentce, miłośniczce groteski w sztuce, że Teatr 36 zł wystawia „Ferdydurke” Gombrowicza. Powiedziała, ze świetnie, bo może będzie bardziej zrozumiały w tej formie dla uczniów – i autor i utwór.
Wieczór. Kompletnie, na moment, spiesząc się na przedstawienie, zapomniałam, że dziś rocznica stanu wojennego. Przypomniała mi o tym demonstracja grupy kilkunastoosobowej, młodych ludzi w pobliżu Centrum Kultury. Głośno skandując hasła o rozliczeniu winnych wprowadzenia stanu wojennego przemknęli z dziwnymi flagami po placu.
Na szczęście, za drzwiami Centrum Kultury spotkałam lekko spiętych, roześmianych, innych młodych ludzi, którzy zgłaszali potrzebę wsparcia emocjonalnego przez pedagoga szkolnego, już po spektaklu, w szkole, przez długie tygodnie. Trema ich najwyraźniej bardzo zżerała.
Uwielbiam momenty, kiedy idę na spektakl swoich uczniów i widzę jak zmagają się ze sobą i są szczęśliwi po przedstawieniu, bo zawsze wygrywają, a my ich widzimy zupełnie odmienionych, na deskach sceny. Niektórzy rozkwitają, słychać każde słowo, czuje się wysiłek włożony w grę, inni po prostu - dobrze się bawią. Zdarzają się też czasem elementy niezaplanowane, jak na tym przedstawieniu, gdy Kamil przedstawił się jako kolega, a kolega, z prawie z kamienną twarzą, jako Kamil.
Wartka akcja sztuki. Jak w lustrze możemy i my, nauczyciele się przejrzeć lub wczuć się w rolę uczniów, bo tak, jako widownia zostaliśmy potraktowani przez Pana Mirosława Wasiewicza – opiekuna Teatru. Wyobrażam sobie jakim ważnym dla uczniów-aktorów doświadczeniem było granie z Panem Profesorem.
„…kto oglądał ten trąba!” Skończył się spektakl. Brawa. Gratulacje. Rozejrzałam się po widowni – młodych ludzi, którzy przyszli było na szczęście więcej niż kilkanaście osób.
Anna Kubicka
Dodane przez